پیروزی تلخ و غم‌انگیز ابوالفضل زارع در نبود پدر

با عنوان برنز جهانی و قهرمانی ایران، او به امید جشن پیروزی در کنار پدرش راهی ایران شد و البته هرچه چشم چرخاند او را در میان افراد سیاه‌پوش خانواده‌اش ندید. همچنان این خبر تلخ از او پنهان ماند و او با ژست‌های قهرمانانه در انتظار استقبال پدرش در روستای بلده مازندران بود.

ابوالفضل از جاده ناامن بلده که سقوط سنگ‌های معدن روی خودروی اتومبیل پدرش او را به کام مرگ کشیده بود عبور کرد و لحظه به لحظه به زادگاهش نزدیک شد. سنگ معدنی که مردم این منطقه بارها درخواست تعطیلی آن را داشتند و در نهایت فرو ریخت روی خودروی پدر ابوالفضل و پاسخی شد به بی‌توجهی‌ای که بارها  اهالی بلده هشدار داده بودند.

ابوالفضل پرچم‌های سیاه و اهالی زادگاهش را دید و کم کم خبر فوت قهرمان زندگی‌اش را به او دادند تا به جای لبخند و مشت‌های گره کرده از پیروزی، چشمانش از غم بزرگ درگذشت پدرش پراشک شوند. در میان آغوش مردمی که برای پیروزی قهرمانی و تسلیت درگذشت پدرش حضور یافته بودند، او به دنبال دو چشمی بود که هر روز او را برای این مسیر بزرگ و آغاز افتخار مراقبت می‌کرد و تنها حسرت برایش باقی ماند. اکنون این خانه یک قهرمان دارد اما بزرگترین قهرمانش را از دست داده است.

به امید روزی که دوباره بدرخشی و باز هم پرچم ایران را بالا ببری ابوالفضل.