شخصیت بی‌همتای وینی پو صد ساله شد؛ راز ماندگاری یک خرس ساده و دوست‌داشتنی

اختصاصی پلاس و به نقل از سلام سینما – مازیار وکیلی: شخصیت‌های کارتونی اکثراً برای دیده شدن نیاز به یک قدرت یا ویژگی خاص دارند. مثلاً از جادویی برخوردارند که برای کودکان جالب است. یا شیطنت‌هایی انجام می‌دهند که کودکان را جذب می‌کند. تام و جری هم به قدری خشن هستند که اگر ماهیت فانتزی این انیمیشن‌ها نبود بعید بود هیچ کودکی به تماشای آن بنشیند. اما پو هیچ کدام از این ویژگی‌ها را ندارد. اصلاً اگر بخواهیم با عینک یک قهرمان به پو نگاه کنیم به هیچ دردی نمی‌خورد. نه شجاع است، نه جذاب است، نه قدرت جادویی خاصی دارد و نه حتی زیباست. پس اگر بخواهیم پو را به عنوان یک قهرمان انتخاب کنیم انتخاب خوبی نخواهد بود. اصلاً برخی ویژگی‌هایش برای کودکان بدآموزی دارد. تنبل است، پرخور و سربه هوا است، گیج و حواس پرت است و تا دلتان بخواهد ساده است. کار خاصی هم نمی‌کند. کنش فعالانه‌ای هم ندارد. از صبح تا شب به دنبال بازی کردن با رفقا و پیدا کردن عسل است. دردسرهایش هم کوچک و بیشتر محصول اشتباهات خودش است. با وجود چنین ویژگی‌هایی پو نباید تا این اندازه ماندگار می‌شد. اما چه رازی در این خرس تنبل سر به هوا وجود دارد که او را تبدیل به کاراکتر محبوب چند نسل از بچه‌های سراسر جهان کرده است؟

عکس| چهره ناراحت نیکا فرقانی اصل؛ روسری جذاب بازیگر پایتخت جلب توجه کرد

وینی پو چگونه خلق شد؟

کاراکتر وینی د پو توسط الکساندر میلن نویسنده کتاب‌های کودکان انگلیسی خلق شد. داستان به وجود آمدن این کاراکتر هم حکایت جالبی دارد که به اندازه ماجراهای پو شیرین و جذاب است. در زمان جنگ جهانی اول ارتشیان وینپینگ از مانیتوبای کانادا در حال اعزام به اروپا بودند که ستوان هری کولبورن یک توله خرس سیاه را از شکارچی که مادر این توله خرس را کشته بود به قیمت 20 دلار خریداری کرد. ستوان این توله خرس را به یاد شهرش وینپینگ نام گذاری کرد و به اختصار او را وینی صدا می‌زد. این خرس خیلی زود تبدیل به نماد بریگاد ستوان شد. زمانی که بریگاد ستوان به لندن رسید او این توله خرس را به باغ وحش سپرد و وینی خیلی زود تبدیل به یکی از نمادهای این باغ وحش شد و همه روزه علاقه مندان زیادی برای تماشای او به این باغ وحش می‌آمدند. یکی از این علاقه‌مندان کریستوفر رابین فرزند کوچک میلن بود. علاقه کریستوفر رابین به وینی به حدی زیاد بود که خرس عروسیکش را با الهام از وینی و قویی بنام پو «وینی د پو» نامگذاری کرد. میلن هم با الهام از این ماجرا سری کتاب‌های «وینی د پو» را نوشت.

وینی پو و زیبایی‌شناسی ملال

پو ملال آور است؟ بله. می‌شود اینطور گفت. نسبت به سایر کاراکترهای کارتونی او زندگی یک نواختی دارد. ماجراهای کمی برایش اتفاق می‌اُفتد و صد البته کارهای هیجان‌انگیز هم نمی‌کند. پو عمرش را به بطالت و در یک ملال ازلی ابدی سپری می‌کند. اما ماجرا این‌جاست که مگر ملال و بطالت چیزهای بدی هستند؟

شاید طرح چنین پرسشی برای خیلی‌ها عجیب باشد. خیلی‌ها ملال و بطالت را به طور قطعی چیز بدی می‌دانند. اما خب لااقل برتراند راسل با آن‌ها مخالف است و یک رساله مفصل و طولانی در ستایش بطالت نوشته است. انسان‌ها ذاتاً دوست دارند عمر خود را به خوش‌گذرانی بگذرانند و اصلاً فروید اعتقاد دارد اگر نیاز اقتصادی نبود بشر همه عمر خود را به بطالت می‌گذارند. پس پو جذاب است چون نمادی از زندگی آرمانی است که ما در ذهن خود داریم. همه ما دوست داریم مانند پو سرخوش و بی‌خیال در جهان زیبایی شبیه جهان داستان‌های پو زندگی کنیم و همه روزمان را به بازی و تفریح و سر و کله زدن با رفقایمان بگذرانیم. دلیل جذابیت پو در همین نکته نهفته است. ما او را دوست داریم چون چیزی که می‌خواهیم باشیم و آرزوی ماست را در وجودش می‌بینیم. پو ساکن آرمان شهری رویایی است که هیچ کدام از ما نمی‌توانیم ساکن آن باشیم و همین موضوع است که تماشای پو را تا این اندازه دلنشین می‌کند.

رفاقت‌های ماندگار وینی پو

اما جنس رفاقت کردن پو هم جذاب است. رابطه او با رفقایش از پیگلت خجالتی بگیر تا تیگر پر جنب و جوش و رو دوست داشتنی خالی از هر عقده و حسادتی است. آن‌ها با هم دوست هستند و شوخی می‌کنند اما کمتر بین‌شان کدورتی پیش می‌آید. آن‌ها همدیگر را با تمام نقاط ضعف و قوت شان پذیرفتند و این خیلی چیز قشنگی است. کریستفر رابین هم که برای این جمع دوست داشتنی یک جور هدیه آسمانی است. پسری مهربان که با ورودش به این جمع کوچک معنای متفاوتی می‌دهد. او تبدیل می‌شود به رفیق تنهایی‌های وینی د پو تنها. او را راهنمایی می‌کند با او بازی می‌کند و به زندگی‌اش معنای متفاوتی می‌دهد. پو در کنار کریستفر رابین است که ماهیت و معنای متفاوتی پیدا می‌کند. معنایی که رنگ و بوی رفاقت دارد و همه ما آرزوی داشتن چنین رابطه پرمعنایی را داریم. خوب که به زندگی و روابط پو نگاه می‌کنیم تازه متوجه می‌شویم که پو را انگار خلق کردند تا تجلی آرزوهای ما باشد. آرزوهایی که حتی اگر به آن‌ها نرسیم باز هم زیبا هستند.
 

منبع: سلام سینما