دل‌نوشته‌ای برای امیدِ خانه

صدای لرزان مادر و اشک‌های خواهر امید جهان؛ پسری که بعد از رفتن پدر، شد ستون خانه. کسی که هر صبح، پای مادرش را می‌بوسید و شب‌ها با دلِ خسته، لبخند می‌زد تا دل خانواده‌اش نلرزد.
امید، فقط خواننده‌ی شادی نبود؛ خودش شادی بود. خودش امید بود.
فردا پیکرش به خاک سپرده می‌شود، اما دلِ مادر هنوز منتظر صدای پایش است…
و خواهرانش هنوز باور نکرده‌اند که دیگر کسی نیست که بی‌قید و شرط، بگوید “باشه، بسپریدش به من» 😞
بدرود امید عزیز؛ پسر دوست داشتنی ایران
روحت شاد و یادت جاودان 🖤