جام جهانی باشگاه‌ها، تورنمنتی عجیب با اهدافی شخصی!
در فینالی عجیب و پر از حاشیه، چلسی با غلبه بر پاری‌سن‌ژرمن قهرمان جهان شد اما حضور غیرمنتظره دونالد ترامپ روی سِن، این شب را از یک پیروزی فوتبالی، به نمایشی سیاسی و سورئال تبدیل کرد.
ریس جیمز نمی‌دانست دقیقاً چه اتفاقی دارد می‌افتد. دونالد ترامپ، رئیس‌جمهور آمریکا، جام قهرمانی جام باشگاه‌های جهان را به او داده بود، اما هنوز با لبخند، بدون هیچ قصدی برای رفتن، روی سِن ایستاده بود.
برخی از هم‌تیمی‌های جیمز در چلسی که پشت سر او ایستاده بودند، نمی‌توانستند جلوی خنده خود را بگیرند. کول پالمر، ستاره پیروزی ۳-۰ مقابل پاری‌سن‌ژرمن، با ابروهای درهم کشیده به ترامپ نگاه کرد، کاملاً متعجب و به جیمز گفت صبر کند. پالمر بعد از بازی به خبرنگاران گفت: «یه‌کم گیج شده بودم.»
جیمز در مقابل جمعیت پرشمار ورزشگاه مت‌لایف و میلیون‌ها بیننده تلویزیونی، به ترامپ نگاه کرد و به نظر می‌رسید از او پرسید که آیا قرار است صحنه را ترک کند یا نه، چون طبق عرف، این اتفاق می‌افتد. اما ترامپ همچنان لبخند می‌زد و در نهایت جیمز تصمیم گرفت جام بزرگ طلایی‌رنگ را بالا ببرد.
در حالیکه آسمان نیوجرسی با آتش‌بازی نورانی شده بود و این تورنمنت چهارهفته‌ای به پایان رسید، تصویری عجیب خلق شد: ترامپ هنوز میان بازیکنان در جشن چلسی بود و با هیجان کف می‌زد، آن‌قدر که حتی جانی اینفانتینو، رئیس فیفا، خجالت‌زده شد و سعی کرد او را از صحنه دور کند.
جیمز پس از بازی های اتلتیک گفت:«به من گفتند که (ترامپ) قرار است جام را بدهد و بعد صحنه را ترک کند. من هم فکر می‌کردم همین اتفاق می‌افتد، ولی او خواست بماند. و شاید این نشان می‌دهد این تورنمنت چقدر بزرگ بوده!»
تورنمنتی عجیب، روزی غیرمعمول
چه روزی در ایست‌رادرفورد نیوجرسی رقم خورد. یک نمایش الهام‌گرفته از سوپربول که دو نیمه فوتبال میان نمایشی ۲۴ دقیقه‌ای در نیمه برگزار شد و جشن پایانی‌اش با سوت‌ها و هو کردن ترامپ همراه بود. این البته قبل از آن‌که جای خودش را در میان بازیکنان چلسی پیدا کند، اتفاق افتاد.
و چه فینالی؛ جایی که چلسی با عملکردی فوق‌العاده پاری‌سن‌ژرمن را مغلوب کرد تا نخستین قهرمان جام باشگاه‌های جهان در عصر جدید باشد. چلسی حالا “قهرمان جهان” است و پس از یک ماه بسیار موفق در آمریکا، بیش از ۱۰۰ میلیون دلار هم به جیب زده است. در پایان شب، ساختمان امپایر استیت در منهتن، به رنگ آبی چلسی درخشید.
به گفته اینفانتینو، کل هدف از برگزاری این تورنمنت این بوده:«برای نخستین‌بار در تاریخ، مشخص کنیم بهترین باشگاه جهان واقعاً کدام است.»
اما این ادعا واکنش‌های متفاوتی را به همراه داشت. برخی فوراً این ادعا را زیر سوال بردند و آن را بیشتر تلاش فیفا برای کسب درآمد و بازگرداندن نفوذ از دست‌رفته‌اش در فوتبال باشگاهی به‌ویژه از طریق روابط تجاری با قطر و عربستان، دانستند.
سوال مهم‌تر این است: چطور می‌توان بهترین تیم جهان را مشخص کرد وقتی قهرمانان سه لیگ بزرگ اروپا یعنی لیورپول (انگلیس)، بارسلونا (اسپانیا) و ناپولی (ایتالیا) اصلاً در میان ۳۲ تیم شرکت‌کننده نبودند؟
چلسی به‌خاطر قهرمانی‌اش در لیگ قهرمانان اروپا ۲۰۲۱ در این رقابت‌ها حضور داشت اما از آن زمان تا امروز، تحت مالکیت جدید تاد بولی و گروه کلرلک، ترکیب تیم به کلی دگرگون شده است. تنها یک بازیکن از تیم قهرمان ۲۰۲۱ یعنی ریس جیمز در این تورنمنت حضور داشت. چهره‌هایی چون لوکاکو، کولیبالی و اوبامیانگ آمده‌اند و رفته‌اند، در حالیکه مربیان متعددی نیز در این مدت تغییر کرده‌اند.
از این منظر، لقب “بهترین تیم جهان” شاید بیشتر برازنده پاری‌سن‌ژرمن باشد، تیمی که در مسیر رسیدن به فینال، لیورپول، استون ویلا، آرسنال و اینتر را شکست داد. در مقابل، چلسی از مسیر لیگ کنفرانس و پیروزی مقابل تیم‌هایی چون کپنهاگن، لژیا ورشو، یورگاردن و رئال بتیس به اینجا رسید.
اما باید گفت چلسی در جریان تورنمنت پیشرفت کرد و کاملاً شایسته پیروزی در فینال بود. آن‌ها نه‌تنها ریتم خط میانی پاریس را مختل کردند بلکه از ابتدا با برنامه‌ای هجومی وارد زمین شدند. انزو مارسکا با طرحی عالی، ضعف نونو مندز، مدافع چپ پی‌اس‌جی را هدف گرفت. هر سه گل از همان سمت زده شد: دو گل پالمر با شوت‌هایی دقیق و سپس پاس زیبای او به ژوائو پدرو برای گل سوم.
“این یکی از بهترین موفقیت‌های ماست”
مارسکا پس از بازی گفت:«قهرمانی در جام باشگاه‌های جهان چیزی است که به آن افتخار می‌کنیم. ما خیلی خوشحالیم، به‌ویژه با برد مقابل پی‌اس‌جی که به نظر من بهترین تیم جهان با یکی از بهترین مربیان و بازیکنان دنیاست. امروز دستاوردی در بالاترین سطح رقم زدیم.»
و واقعاً همین‌طور بود. اگرچه در ادعاهای عجیب اینفانتینو درباره اهمیت این جام شک و تردیدهایی هست، اما نمی‌توان انکار کرد که این تورنمنت سطح بالایی داشت و از سوی باشگاه‌ها مخصوصاً با توجه به جایزه مالی قابل‌توجه آن با جدیت دنبال شد. این رقابت، چه خوشمان بیاید و چه نه، به‌نظر می‌رسد آمده که بماند.
مارسکا حتی گفت:«به بازیکنان گفتم که احساس می‌کنم روزی این رقابت به‌اندازه یا حتی مهم‌تر از لیگ قهرمانان خواهد شد. من سه سال پیش با منچسترسیتی قهرمان چمپیونزلیگ شدم و لحظاتش را زندگی کردم، ولی این یکی واقعاً یکی از بهترین تورنمنت‌های دنیاست. ما آن را هم‌ارزش یا حتی مهم‌تر از چمپیونزلیگ می‌دانیم، چون واقعاً قهرمانی بزرگی برایمان بود.»
برای چلسی، این قهرمانی می‌تواند یک سکوی پرتاب باشد. قهرمانی در کنفرانس لیگ در ماه می، به این تیم جوان اعتماد به نفس داد. حالا این قهرمانی و پایان خوب فصل پیش در لیگ، آن‌ها را برای فصل جدید آماده کرده است. جیمز گفت:«این قهرمانی یک پیام بزرگ است. خوشحالم که می‌بینم باشگاه چقدر پیشرفت کرده. فصل آینده برای قهرمانی در لیگ برتر و رسیدن به مراحل پایانی چمپیونزلیگ می‌جنگیم.»
شاید برای برخی تیم‌ها مثل چلسی، پی‌اس‌جی، رئال مادرید یا منچسترسیتی، این تورنمنت یک وقفه غیرضروری در تعطیلات تابستانی بود. عجیب است که بازیکنان چلسی تازه سه هفته مرخصی خواهند داشت در حالیکه رقبایشان تمرینات پیش‌فصل را آغاز کرده‌اند.
اما این قهرمانی، به آن‌ها ایمان و اعتماد به نفس می‌دهد. برای بازیکنانی چون روبرت سانچز، گوستو و تروه چالوبا که دوران سختی داشتند، فرصتی برای بازسازی ذهنی و اثبات خود است. برای پالمر، یادآوری توانایی‌هایش است. برای پدروی تازه‌وارد که در این تورنمنت سه بازی، سه گل و یک مدال طلا ثبت کرد، آغاز آینده‌ای روشن است.
تورنمنتی عجیب با اهدافی شخصی؟
اما در تمام این ماجرا، چیزی غیرطبیعی به چشم می‌خورد. اینکه رئیس فیفا بارها تأکید می‌کند این یک تورنمنت کاملاً جدید است و چلسی نخستین قهرمان رسمی جام جهانی باشگاه‌هاست، در حالیکه این رقابت از سال ۲۰۰۰ برگزار می‌شود و خود چلسی در سال ۲۰۲۱ یک‌بار آن را فتح کرده بود، کمی عجیب است. شاید هدف او بیشتر برندسازی شخصی باشد تا تقویت اعتبار مسابقات.
امضای اینفانتینو روی جام بزرگ طلایی‌رنگ و دعوت از «دوست صمیمی‌اش» ترامپ برای اهدای جام هم همین حس را تقویت کرد. تاد بولی، مالک آمریکایی چلسی، که رابطه نزدیکی با ترامپ دارد، هم روی سِن حاضر بود. شاید، مانند یکی از سکانس‌های به‌یادماندنی سیمپسون‌ها، باید گفت:«نه آقای رئیس‌جمهور، دارن می‌گن بوووولی!»
اما در نهایت، همه‌چیز با لبخند و شادی تمام شد، صحنه‌هایی سورئال که شاید بیشتر از خود فوتبال در خاطر بمانند. نه اینکه مسابقات ضعیف بوده باشند -برخی بازی‌ها واقعاً جذاب بودند- اما در دنیای بی‌وقفه فوتبال امروز، جایی برای مکث نیست. تورنمنت‌های بیشتر، جام‌های بزرگ‌تر، درآمد بیشتر… این تورنمنت فشرده در تقویم شلوغ، نماد همین میل سیری‌ناپذیر به واژه «بیشتر» است.
و یکی از تناقضات بزرگ فوتبال مدرن هم دقیقاً همین است: هر چه بیشتر رشد می‌کند، بیشتر در معرض استفاده سیاسی و حاشیه‌ای قرار می‌گیرد. شاید ایستادن بیش از حد ترامپ روی سِن صرفاً یک سوءتفاهم بود اما نماد چیزی فراتر از علاقه‌اش به چلسی یا یک جام درخشان بود؛ به‌ویژه حالا که این جام از برج ترامپ راهی استمفوردبریج شده است.
اولیور کای – اتلتیک
بدون دیدگاه