پرسپولیس میدان نبرد پیشکسوتان

خبری که ابعاد مختلفی دارد؛ از یک‌سو باعث نگرانی هواداران شده و از سوی دیگر، پیامی مثبت به پیشکسوتان باشگاه داده که این روزها به‌وضوح برای رسیدن به این جایگاه، فعال شده‌اند. اسامی آزمون‌شده‌ای که حالا فرصت را برای تحقق آرزوی دیرینه‌شان مهیا دیده‌اند.

با تأکید استیلی بر ایرانی بودن سرمربی آینده، نام‌هایی به ذهن می‌رسد که برای هواداران ناآشنا نیستند: علی دایی، وحید هاشمیان، مهدی تارتار، مهدی مهدوی‌کیا و… فعلاً این افراد، شاخص‌ترین چهره‌های سبد پرسپولیسی‌های سابق برای نشستن روی نیمکت هستند—مگر آن‌که باشگاه خواب متفاوتی دیده باشد؛ که با توجه به ساختار ذهنی رضا درویش و تیم اطرافش، بعید به نظر می‌رسد اتفاقی غافلگیرکننده رخ دهد؛ اتفاقی که بتواند هم سکوها را آرام کند و هم فضای ملتهب مجازی را راضی نگه دارد.

در این روزهای حساس، برخی از قدیمی‌ها قدم پیش گذاشته و رسماً برای هدایت تیم محبوبشان اعلام آمادگی کرده‌اند. آن‌ها حامیان خود را دارند، اما از آن‌جا که هر گروه به نسلی خاص نزدیک‌تر است، رقابت درونی میان نسل‌ها نیز شکل گرفته. به‌عنوان مثال، اگر فرشاد پیوس سرمربی شود، بهروز رهبری‌فر چه نظری خواهد داشت؟ یا اگر اسماعیل حلالی این شانس بزرگ را به دست آورد، واکنش بروبچه‌های دهه شصت چه خواهد بود؟!

اما سؤال مهم‌تر این است که از میان این نام‌ها، کدام‌یک واقعاً شایسته نشستن روی نیمکت پرسپولیس‌اند؟ کارنامه آن‌ها نه فقط از منظر نتیجه‌گیری، بلکه از نظر کنش و تفکر فوتبالی چه می‌گوید؟

آن‌چه این وضعیت را نگران‌کننده می‌کند، نوعی تداعی دوران اواسط دهه هشتاد است؛ زمانی که پرسپولیس به شهری بی‌کلانتر تبدیل شد. حال باید دید با مدیریت درویش و استیلی، پرسپولیس به سوی غروبی دوباره می‌رود یا قرار است از دل این جمع مدعی، ناگهان یک هانسی فلیک ایرانی متولد شود؟