وقتی زنان پای گزارشگری می‌ایستند
سمانه نایبی، گزارشگر بسکتبال بانوان، از سختی‌ها و چالش‌های مسیر گزارشگری زنان می‌گوید؛ از نقدهای سنگین مخاطبان گرفته تا کمبود امکانات، و تأکید دارد عشق و علاقه مهم‌ترین عامل برای موفقیت در این حرفه است.
از اولین گزارش زنده تا مواجهه با نقدهای سنگین و کمبود امکانات، سمانه نایبی، گزارشگر حرفه‌ای بسکتبال و هندبال مسیر چالش‌برانگیز خود را برای پیشرفت در حرفه‌ای که برای زنان تازه و سخت است، با هفت صبح ورزشی در میان می‌گذارد تا از تجربه‌ها، چالش‌ها و رؤیاهایش در این مسیر بشنویم.
چه زمانی وارد دنیای گزارشگری ورزشی شدی و چه حسی داشتی؟
«هفتمین هفته لیگ برتر بسکتبال، بازی بین نامی‌نو اصفهان و نارسینا تهران در ۲۱ آذر سال ۱۳۹۹ بود که پخش از پیج فدراسیون و آپارات انجام شد.»
چه کسی یا چه چیزی الهام‌بخش تو برای ورود به این حرفه بوده؟
«خانم عسگرنیا که مربی خودم هم بود. سال ۹۹ بود که به دلیل کرونا شرایط ورود به استادیوم نبود و آن‌موقع آقای آرمین امانتی هم مدیر روابط عمومی فدراسیون بود تصمیم به پخش زنده بازی‌ها از پیج فدراسیون شد که آن‌موقع گزارشگر قبلی کرونا گرفت و به من گفتند می‌توانی بیایی؟ من گفتم خیلی برایم سخت است و بلد نیستم، اما چون کارم برگزاری مسابقات بود و روابط عمومی خوبی داشتم، گفتند می‌توانی. مربی‌ام هم باعث شد اولین بازی من رقم بخورد و همه‌ی این اتفاق‌ها باعث شد وارد این حرفه شوم.»
در مسیر حرفه‌ای خود با چه موانع یا سختی‌هایی روبه‌رو شدی؟
«موانع بسیار زیاد بود. چون خیلی سال نبودم، خیلی از اصطلاحات بسکتبال را فراموش کرده بودم. قوانین تغییر کرده بود. بسکتبال مانند فوتبال پیج‌هایی دارد که همه چیز را نقد می‌کنند. من برای اولین‌بار گزارشی انجام دادم و خیلی چیزهای عجیب و غریب دیدم. گزارش من پر از ایراد بود، ولی الان که نگاه می‌کنم، تفاوت‌ها واضح است. تجربه اولیه باعث شد محکم‌تر شوم. اگر کسی مثل من خیلی مصر نبود و به انتقادها برنمی‌خورد، شاید ادامه نمی‌داد. نقدها آنقدر شدید بود که حتی گفته نمی‌شد تازه‌کار هستم و باید کمک می‌شدم، بلکه به جای کمک، نقد می‌کردند. همین نقدها باعث شد به دنبال یادگیری قوانین بروم و گزارشگری بازی‌های پسران را هم دنبال کنم.»
شرایط کاری زنان گزارشگر در مقایسه با مردان چه تفاوت‌هایی دارد؟
«شرایط کاری خیلی متفاوت است، چون تا حالا گزارش خانم‌ها نداشتیم. شاید سه تا چهار سال اخیر است که پخش‌ها انجام می‌شود و هیچ آموزشی ارائه نشده بود. هر خانمی که در هر رشته‌ای گزارش می‌کند، تجربیات خودش را دارد و خودش تلاش کرده تا یاد بگیرد. شرایط اصلاً قابل مقایسه با آقایان نیست و به جای اینکه حمایت شوند، گاهی سنگ‌اندازی هم می‌شود.»
آیا آموزش یا حمایت کافی برای زنان گزارشگر وجود دارد؟
«هیچ آموزشی نیست و نبوده. بعد از گزارش اولم نقدهای زیادی وجود داشت. اما به پیشنهاد کمک مربی نارسینا و زمانی که در هیئت تهران کار می‌کردند و بازی‌ها در حیدرنیا برگزار می‌شد، گروهی تشکیل دادند که این گروه شامل دختران و پسران بود و مدیر روابط عمومی، آقای روزبهانی، همه را جمع کردند و ما شروع کردیم به گزارش کردن بازی‌ها، خانم‌ها برای خانم‌ها و آقایان هم برای آقایان. در انتهای هر شب نقد و بررسی انجام می‌شد و اشکالات گزارش‌ها گرفته می‌شد. این آموزش برای ما بسیار مفید بود.»
از کمبود امکانات بفرمایید؟
«کمبود امکانات وجود دارد. پخش‌های اینترنتی مشکلاتی مثل قطعی اینترنت و میکروفون دارند. شرایط پخش اینترنتی با شبکه ملی قابل قیاس نیست. با این حال ما کنار آمدیم و امیدواریم روزی صدا و سیما صدای ما را پخش کند تا شرایط حرفه‌ای‌تر شود.»
مخاطبان چه واکنشی نسبت به گزارشگری زنان نشان داده‌اند و شما چگونه با بازخوردها کنار آمدید؟
«نظرات اول خیلی منفی و انتقادها شدید بود. به مرور زمان عادت کردند و الان بازخوردهای مثبت بسیار زیاد شده است. اگر ایرادی باشد به من تذکر می‌دهند و اگر تشویق باشد، تشویق می‌کنند. اوایل نقدها خیلی سنگین بود و توجهی به تازه‌کار بودن ما نمی‌شد. من هم با جان و دل پذیرا بودم و از نقدها یاد گرفتم. بازخوردهای مثبت هم خیلی زیاد است و هر بار گزارش می‌گذارم، مخاطبان نظر می‌دهند و راهنمایی می‌کنند و انرژی می‌دهند.»
برای پیشرفت زنان گزارشگر چه اقداماتی باید انجام شود؟
«دوره‌های آموزشی بسیار مهم است. پخش تلویزیونی حرفه‌ای بی‌نظیر است، ولی هنوز مشخص نیست آیا این فرصت فراهم می‌شود یا نه. دوره‌های آموزشی و تجربه عملی باعث می‌شود مهارت گزارشگران زن افزایش یابد و حرفه‌ای‌تر شوند.»
اگر یک دختر نوجوان امروز به تو بگوید “می‌خوام گزارشگر ورزشی بشم”، چه توصیه‌ای به او می‌کنی؟
«اولین کاری که می‌کنم می‌گویم در آن رشته حتماً اطلاعات داشته باشد. بازی‌ها را از نزدیک ببیند، بازی‌های NBA و یورولیگ را هم تماشا کند. گزارشگرهای فارسی و انگلیسی را گوش دهد و با نحوه بالا و پایین کردن صدا آشنا شود. همین‌ها باعث می‌شود در گزارشگری بهتر عمل کند. اولین گزارش من شبیه داستان‌خوانی بود و کنترل صدا اهمیت زیادی دارد.»
بزرگ‌ترین رؤیای تو در گزارشگری چیست؟
«گزارشگری در صدا و سیما و روزی گزارشگری بازی‌های NBA. شاید دور باشد و در حد یک رویا بماند، اما داشتن این رویا انگیزه می‌دهد.»
کلام آخر؟
«امیدوارم روزی برسد که خانم‌ها حضور پررنگ‌تری در گزارشگری داشته باشند و بتوانیم نسل جدیدی از گزارشگران خاتم تربیت کنیم. صدای گزارشگری خانم‌ها باید در تلویزیون ایران دیده و شنیده شود. این شاید یک رویا باشد، اما امیدوارم تحقق پیدا کند.»
بدون دیدگاه