اشک‌های مسی پس از قهرمانی؛ روایت احساسی از “چمدان سفر” و هویتی که پنهان نشد
لیونل مسی از تأثیر عمیق داستان «چمدان» سخن گفت؛ روایتی که سال‌ها مهاجرت، انتقاد و بازگشت را در خود داشت. او با گریه از خاطره‌ای گفت که صبح روز بعد از قهرمانی در جام جهانی، زندگی‌اش را تکان داد.
لئو مسی، کاپیتان تیم ملی آرژانتین، در گفت‌وگویی صوتی با برنامه رادیویی «Perros de la Calle» از یکی از احساسی‌ترین لحظات پس از قهرمانی در جام جهانی ۲۰۲۲ پرده برداشت؛ لحظه‌ای که به‌جای شادی، او و همسرش آنتونلا روکوزو در صبح روز بعد از فینال، به گریه افتادند. اما دلیل این اشک‌ها نه خستگی و نه خوشحالی، بلکه تأثیر عمیق «داستان چمدان» بود؛ روایتی از مهاجرت، هویت، وفاداری و رنج‌هایی که همراه با رؤیای قهرمانی جهانی، سال‌ها در قلب مسی نهفته بود.
مسی در پیامی صوتی که به مناسبت عمل موفق یکی از اعضای برنامه فرستاده شده بود، با احساسی خاص از روزنامه‌نگار آرژانتینی، هرنان کاسکیاری، تشکر کرد؛ کسی که در قسمت قبلی برنامه داستانی احساسی از دوران نوجوانی مسی در اسپانیا و مفهوم نمادین «چمدان» را روایت کرده بود.
مسی در پیام صوتی خود گفت:
«آنتونلا،همسرم باعث شد ویدیوی تو را ببینم، هرنان. نوشته‌ات و نحوه روایتت واقعاً فوق‌العاده بود. اشکم را درآورد. حرف‌هایت صادقانه و پر از احساس بود. خواستم فقط ازت تشکر کنم، چون تأثیر زیادی بر ما گذاشت.»
داستان چمدان به سال ۲۰۰۳ برمی‌گردد، زمانی‌که مسی نوجوانی مهاجر از روساریو بود و تازه به بارسلونا آمده بود. کاسکیاری با اشاره به پخش بازی‌های رده‌های پایه بارسلونا از تلویزیون کاتالونیا، یادآور می‌شود که چطور آرژانتینی‌های مقیم اسپانیا مشتاقانه منتظر تماشای بازی “آن پسربچه روساریویی” بودند. در حالی که بسیاری از مهاجران هویت خود را پنهان می‌کردند، مسی با لهجه آرژانتینی‌اش، با وفاداری به ریشه‌هایش، چمدانش را کنار در رها کرده بود؛ چمدانی که نه فقط وسایل، بلکه هویت یک ملت را با خود حمل می‌کرد.
اما این مسیر، آسان نبود. سال‌ها مسی به‌خاطر ناکامی در تیم ملی مورد انتقاد و حتی بی‌مهری قرار گرفت. در سال ۲۰۱۶، پس از شکست در فینال کوپا آمریکا، اعلام بازنشستگی کرد. بسیاری می‌گفتند او دیگر آرژانتینی نیست. کاسکیاری اما یادآور می‌شود که او هرگز پیوندش با کشورش را قطع نکرد و با همان لهجه و همان هویت بازگشت.
در یکی از صحنه‌های ماندگار جام جهانی، پس از بازی مقابل هلند، مسی با همان لحن آشنای آرژانتینی فریاد زد و همه را به یاد نوجوانی انداخت که سال‌ها پیش با همان لهجه و همان چمدان، به اسپانیا آمده بود.
در پایان، کاسکیاری می‌نویسد:
«کریسمس امسال هم مسی به روساریو برگشت؛ مثل همیشه. اما این بار، تنها چیزی که فرق داشت، چیزی بود که در چمدانش برای ما آورده بود: قهرمانی جهان.»
این روایت، فراتر از یک داستان شخصی است. این بازتابی است از رنج و پایداری، مهاجرت و بازگشت، وفاداری به ریشه‌ها و اشک‌هایی که فقط یک قهرمان واقعی می‌تواند بریزد.
بدون دیدگاه