همایون شجریان نوشت:
مادر رفت…
اسطوره‌ی عشق و صبوری،
نمادِ وفا و شکیبایی.
زنی که عشق را تا آخرین نفس باور داشت،
و عشقِ تنها محبوب زندگی‌اش را تا واپسین دم در دل نگاه داشت؛
هرگز تصویر او را از دل نبرید.
زنی که در سکوت، جاودانگیِ عشق و وفاداری را معنا کرد،
با دلی آرام و نگاهی پر از مهر.
مادر هم رفت…
و من ماندم با عطر و بوی او،
که تا ابد در جانم خواهد ماند.
دیروز،
آخرین روزِ دیدار بود؛
و تنها چیزی که از او برایم ماند،
بوی موهای سپیدش بود و گرمای پیشانی‌اش که بوسیدم
همان دمِ کوتاهِ ابدی که در سکوت،
تمامِ عشقِ جهان در آن خلاصه شد.
یادگاری از عشقی که هیچ مرگی نمی‌گیردش.
در آخرین لحظه، جهان به اندازه‌ی بوسه‌ای شد
بر پیشانیِ او،
با عطری که هنوز در جانم می‌پیچد
و تا آخرین دم با من خواهد ماند…
مثل نغمه‌ای آرام از مهری که هرگز خاموش نمی‌شود.
روحش در آرامش و عشقِ ابدی آرمیده است.
بدون دیدگاه